Al 12 weken in Sydney, nog 12 te gaan...

Hee!!

Terwijl de zomer langzaam intreed bij jullie, is het hier herfst geworden! De temperatuur is hier nu een stuk lager, maar het zonnetje blijft nog wel schijnen:).

Afgelopen vrijdag gingen we dan voor het eerst uit met de klas! Via school hadden we kaartjes gekocht voor de ‘boatparty’. Wat voor mij een totaal nieuwe ervaring is, zelf heb ik nog nooit gefeest op een boot.
Om 20.30 hadden we bij Queen Victoria Building afgesproken, zodat we met z’n allen naar de pier konden waar de boot zou vertrekken. Omdat iedereen nieuw is, en ik de enige ben die Sydney ken, heb ik ze proberen de weg uit te leggen naar dit grote winkelcentrum. Waarschijnlijk is dat niet mijn grootste talent, want om 20.45 hadden ze ons nog niet gevonden, terwijl de boot om 20.50 zou vertrekken! Als een malle rende we naar de pier (die ik zelf ook nog niet kende) en na twee keer verkeerd gerent te zijn, hadden we het om 21.00 gevonden. Er was geen boot te bekennen… Hadden wij even geluk dat hij te laat was!!!

Het was voor mij de eerste keer om ’s nachts op het water te zijn, en de brug en het opera huis waren prachtig verlicht. De boot maakte een mooie route terwijl we of buiten aan het kletsen waren en van het uitzicht zaten te genieten, of we binnen aan het feesten waren:). Zo gingen we langs de kermis, het opera house en de brug onderdoor. Natuurlijk was er nog een afterparty, maar die sloeg ik af omdat ik fit wilde zijn voor de klim op de Harbour Bridge op de volgende dag!

En toen was het eindelijk zo ver! Ik werd een beetje zenuwachtig wakker, maar dat verdween al snel toen ik op weg was naar Circular Quay. Natuurlijk veel te vroeg, maar ik wilde het niet riskeren om te laat te zijn. Barbara was er al, en na enig zoeken konden we de straat vinden waar we moesten zijn. We konden het niet missen: ‘The Bridge Climb’! Na een half uurtje wachten werd de klim van 11.55 geroepen, en konden we via gate 1 naar binnen. Eerst een formuliertje invullen dat je gezond bent, en daarna moest je jezelf aan de groep voorstellen. Elke 10 minuten (!) gaan er 14 mensen de brug op. Voordat we onze apenpakje aan moesten doen, legden we alles in de kluis, we mochten niks meenemen. Dat betekende geen camera en ik moest mijn haarspeldjes uitdoen. Nadat we waren gescanned kregen we onze accessoires. Handschoenen en een zakdoek was optioneel, maar andere waren verplicht. Zo had ik voor mijn bril iets zodat hij niet van me neus zou vallen, we kregen onze radio met oortjes en daarnaast moesten we een soort riem omdoen met een ketting en de kogel, zodat we ons goed aan de brug konden vastmaken. Daarnaast moesten we onze pet opdoen en had ik voor de zekerheid wat zonnebrand op mijn gezicht gedaan. Toen waren we klaar voor de start!!

De hemel was strakblauw en het was niet te koud of te warm, dus de perfecte dag! Nadat we een proefklim op vergelijkbare trappen hadden gedaan, begon het echte werk (na een voorbereiding van ongeveer een uur…).
Op twee smalle plankjes liepen we hoog, maar nog onder de brug, verder naar de enorm smalle open gangetjes en trappen die ons hoger zou leiden. Toen we onder de brug liepen, voelde we alles trillen van het verkeer boven ons hoofd, dat was best spannend! Onderweg vertelde onze aardige en mega blije leidster van alles over de brug. Dat hij in 1932 is gebouwd, de top 134 meter hoog was en dat 1600 mensen eraan hebben gewerkt, met minimale veiligheid. Daarom hebben ook 16 mensen hun leven aan deze bouw verloren. Daarnaast liet ze ons zien waar ze het vuurwerk plaatsen met nieuwjaar en dat ze met onderhoudswerk bezig zijn wat ze om de 5 jaar moeten doen: ze werken dus continue aan de brug. De delen die niet zo bloot worden gesteld kunnen om de 50 jaar worden geverfd.

De klim duurde tussen de 2 en 2,5 uur en het uitzicht was natuurlijk helemaal het einde. Gelukkig nam de leidster ondertussen foto’s van ons. Aan de ene kant zagen we Circulair Quay, het opera house, gebouw waar de minister woont, de dierentuin en de stranden, aan de andere kant de verkeerstoren voor de haven, de Blue Mountains (zo helder was het!) en wat eilandjes en andere kleine piertjes. Op de top maakte we een groepsfoto, en zagen we de Australische vlag en de vlag van Queensland (een provincie) die een bepaalde nationale sportwedstrijd had gewonnen. Soms wordt deze laatste vervangen door die van de Aboriginals of een vlag van een andere provincie die heeft gewonnen.

Na de klim konden Barbara en ik onze kuiten zeker wel voelen… We kregen onze klimcertificaat, en de groepsfoto. De foto’s van jezelf moest je kopen. Ze waren enorm duur, maar ik dacht dat eentje niet veel kwaad zou doen, hij is enorm gaaf! Later zag ik dat je ze ook via internet kon bestellen, maar ik heb geprobeerd ze daarvan af te kopiëren, en dat is gelukt alhoewel het formaat kleiner is. Maar ik heb ze nu in ieder geval allemaal ;).

Na wat lekkers (wat we natuurlijk wel verdient hadden:)) gingen we met de bus naar Bronte Beach, waar we gingen BBQ’en met de hele klas! Dat was hartstikke gezellig, alhoewel we wel merkte dat het herfst is: we hadden het koud… De zon ging onder en de kleuren van de lucht dicht bij de oceaan veranderde heel mooi.
Ik heb al best veel BBQ’s gehad, maar nog steeds vind ik het eten niet te vreten…

Zondag gingen we de kustwandeling doen; van Coogee naar Bondi Beach lopen. Dan loop je langs verschillende kliffen en stranden. Een hele mooie wandeling maar wel van 2 uur… Daarnaast was het best koud en ik was vergeten mij vest mee te nemen. Het is niet echt weer meer om naar het strand te gaan. Het is rond de 22/24 graden maar met veel wind. Daarna hadden we wat tim tams gekocht om te vieren dat we het tot Bondi Beach hadden gehaald:P!

Op maandagochtend voelde ik mijn kuiten nog wel… Maar dat weerhield me niet om dinsdagochtend voor school nog even te hardlopen. Ik liep niet heel lang maar omdat het de eerste keer na een lange tijd was kwam ik als een tomaatje terug..
Na school gingen we de barakken in de stad bekijken om te zien hoe de gevangen hier vroeger leefde. Maar natuurlijk… Het was al gesloten. Omdat we om 16.35 klaar zijn en het dan nog eens een half uurtje duurt voordat we in de stad zijn, is het vaak te laat om nog wat te ondernemen. Nu hebben we alleen het weekend. Maar gelukkig wordt het dit weekend goed weer!

Tot snel.

Dikke kus.